O książce: 2005 / Kiedy wybuchła wojna, Władimir Stezhensky (1921–2000) był studentem Moskiewskiego Instytutu Historii, Filozofii i Literatury. Jesienią 1941 r. zapisał się na kursy tłumaczy wojskowych, a w kwietniu 1942 r. w stopniu porucznika został wysłany na front. Służył w wydziale wywiadu dowództwa 383 Dywizji Piechoty. Wiedział zatem o tym, co dzieje się na froncie, nie tylko z raportów Sowinformburo, ale także z raportów operacyjnych frontu i wojska, raportów wywiadu, zdobytych dokumentów, a także od schwytanych Niemców mnóstwo danych osobowych, ale najważniejsza w nich jest reakcja 20-letniego chłopca próbującego sobie wytłumaczyć to, czego nie da się wytłumaczyć „oficjalnymi źródłami”, jego ocena toczących się wydarzeń na froncie wiosną 1946 roku Stezhensky po ponownym przeczytaniu swojego pamiętnika był przerażony: nawet część wpisów trafiłaby w czyjeś ręce, wystarczyłoby, aby został wysłany na wiele lat w „odległe miejsca”. Dlatego zniszczył wiele linijek, a nawet stron i dopiero kilkadziesiąt lat później próbował przywrócić z pamięci to, co zginęło, przygotowując do publikacji dziennik, którego nigdy za życia nie udało mu się opublikować.